Hoofdstuk 7 - Het is begonnen...

Daan sloot de voordeur achter zich en bukte om de post op te rapen. Hij liep de woonkamer in, smeet de post op tafel en liep, zijn overhemd al openknopend, direct de trap op richting badkamer. Hij kon zich bijna niet heugen wanneer hij voor de laatste keer zo ontzettend naar een hete douche had gesnakt. Nog geen twee minuten later spatte het gloeiende water op zijn lichaam. Met gesloten ogen stond hij een tijd te genieten. Hij voelde langzaam maar zeker de spanning uit zijn schouders verdwijnen en dacht even aan helemaal niets. Hij spoot wat douchegel op een spons en begon zich in te zepen.

Zodra hij ’s morgens op kantoor was had hij Patrick gebeld en hem gevraagd ’s avonds samen te gaan eten. Hij was wat kort geweest omdat zijn eerste afspraak al op hem zat te wachten. Zijn geplande toelichting over Sofie en “die andere brief” viel daarom in het water maar enfin, dat konden ze onder het eten wel bespreken. Daarna had hij zich in een dag hectiek en chaos gestort. Vanuit zijn werk was hij regelrecht naar het ziekenhuis gegaan om zijn moeder te bezoeken maar daar was weinig nieuws. Hij hoorde van de verpleegster dat er korte tijd een vrouw aan het bed van Angelique had gezeten. De verpleegster wist niet wie het was want op de intensive care is er eigenlijk doorlopend bezoek mogelijk en mensen liepen in en uit. Was dit dan die illustere nieuwe vriendin van zijn moeder? Even had hij naast het bed gezeten en de hand van zijn moeder vastgehouden. Hij had het idee dat hij tegen haar moest praten maar hij vond de woorden niet. Hij betwijfelde ook of zijn moeder hem zou horen. Ze reageerde nergens op. Het beeld van haar in het ziekenhuisbed, aan allerlei slangen en apparaten deprimeerden hem enorm dus hij had een niet gehoord excuus naar zijn moeder gemompeld en verliet het ziekenhuis.

Hij draaide de kraan dicht en stapte wat huiverend onder de douche vandaan. Hij veegde de condens van de spiegel en staarde naar zijn eigen spiegelbeeld. De kringen onder zijn ogen spraken duidelijke taal: te veel stress en te weinig slaap. Hij besloot zich toch maar te scheren, wellicht dat hij daar van opknapte. Tijdens het inzepen namen zijn gedachten weer een vlucht. Zijn hoofd duizelde van alle vreemde gebeurtenissen. Hij was blij dat hij had afgesproken met Patrick om dat hele 77 dagen verhaal eens grondig door te nemen. Om één of andere manier vond hij het een bizar en bij tijd en wijle beangstigend verhaal dat zowel Patrick als Sofie een dergelijke brief had ontvangen. Sofie die direct dacht dat Angelique er achter zat, Patrick die geen idee heeft wie er achter zit en zo goed als geen link heeft met Angelique en Sofie al helemaal niet kent. En dan nog die geheimzinnige nieuwe vlam van zijn moeder. Hij wist bijna zeker dat zij en de vrouw die aan het bed van zijn moeder had gezeten dezelfde persoon was. Wie anders zou haar bezoeken? En de auto waarin Angelique was verongelukt was niet van haar; die moest ze wel van iemand hebben geleend. Wellicht van deze zelfde vriendin? Hij spoelde zijn gezicht af met ijskoud water, ging in de weer met de aftershave balsem en bedacht dat hij nu leuk die nieuwe spijkerbroek, die hij vlak voor zijn vertrek nog in Londen had gekocht, kon aantrekken. Maar ja, welke blouse dan?

Patrick had een fles rode wijn ontkurkt en schonk zichzelf een glas in. Hij nam peinzend een slok en liet de dag aan zich voorbij trekken. Hij had een ontzettend drukke dag gehad. Er was eindelijk een einde gekomen aan een juridisch, financieel en administratief drama, veroorzaakt door zijn voorgangster. Tweeëneenhalf jaar geleden had zijn werkgever een fabriek in het Noorden van het land trachten te verkopen aan een Amerikaans bedrijf. Zijn voorgangster had de veertig personeelsleden steeds verzekerd (ook op papier, de tuthola!!) dat iedereen een baan zou krijgen bij de nieuwe eigenaar. Dit was toentertijd nog verre van duidelijk. Toen de Amerikanen er achter kwamen dat er keiharde toezeggingen naar het personeel waren gedaan, zagen ze af van de koop. Zijn baas kon toen niets anders dan de fabriek sluiten en alle werknemers een schadevergoeding betalen. De uiteindelijke schade voor het bedrijf liep in de miljoenen en zijn voorgangster was ontslagen. Patrick kon, toen hij startte als hoofd HR, dan ook direct aan de bak met puinruimen en hij heeft zijn voorgangster in eerste instantie dagelijks allerlei narigheid toegewenst. Later bleek na onderzoek dat zij ontzettend onder druk had gestaan van vakbonden en de ondernemingraad en werd hij wat milder in zijn oordeel. Het ontslag was toch wel een heel zware straf geweest. Toch was hij heel blij dat dit afgerond was. Het beheerste toch een groot deel van zijn werk. Nu kon hij zich weer op wat andere projecten richten.

Wat vandaag ook een groot deel van zijn dag had beheerst, was Daan. Het telefoongesprek van die ochtend stond hem nog helder voor de geest; “Hoi met Daan, ik heb nu heel weinig tijd maar ik wil graag met je uit eten vanavond. Ik wil iets met je bespreken. Je kunt? Leuk, ik kom je om half acht wel ophalen dan. Doeg!” en weg was Daan. Wat kon Daan nu met hem willen bespreken? Op de een of andere manier had hij het idee dat het te maken had met die brief en die 77 dagen. Raar hoor, dat Daan met dat verhaal van Angelique aankwam. Misschien wist Daan wel wat meer. Misschien was zijn moeder wel uit haar coma ontwaakt. Nou ja, hij zou het wel zien. Patrick dronk zijn glas leeg en liep naar zijn slaapkamer om zich te gaan verkleden. Hij verheugde zich op de avond. Gelukkig had hij morgen, woensdag, een dag vrij kunnen nemen. Hij was wel toe aan wat rust, en wie weet waar zijn date met Daan nog toe zou leiden…

Sofie en Linda samen aan de keukentafel. Linda speelde wat met haar eten en Sofie staarde diep in gedachten door het keukenraam naar niets, eigenlijk. Het verhaal van het ongeluk van Angelique had haar diep geraakt. Onverwacht diep, moest ze toegeven en ze had zich ontzettend gestoord aan de reactie, of liever het gebrek aan reactie, van Linda. Ze wist dat Linda heimelijk een hekel had aan Angelique. Linda was toch echt te jong om zich te kunnen voorstellen hoe heftig het allemaal was geweest en Linda baalde er van dat Sofie zich nog steeds erg schuldig voelde om wat er was gebeurd. “Laat die vrouw toch!!” had Linda herhaaldelijk geroepen. “Wij zijn nu bij elkaar en Angelique zal moeten leren dat te accepteren”. Sofie had vaak zuchtend gewenst dat het zo simpel zou zijn maar het had haar toch doen besluiten om het contact met Angelique zo beperkt mogelijk te houden. Linda begreep niet dat ze niet gewoon met Angelique kon breken en over kon gaan tot de orde van de dag. Al tijden had ze niets van Angelique gehoord. Onlangs had ze via via begrepen dat Angelique een nieuwe vriendin had en dit had haar vervuld van blijdschap en opluchting. Blijdschap omdat ze Angelique alle goeds gunde en opluchting omdat ze hoopte dat haar eigen schuldgevoel wat minder zou worden. Maar nu Angelique in coma in het ziekenhuis lag, was haar schuldgevoel groter dan ooit.

Er klonk gerammel bij de voordeur en Sofie verstrakte. Linda stond op, liep de gang in en kwam wit weggetrokken de kamer weer in. In haar hand hield ze een ansichtkaart. “Wat is er?” vroeg Sofie bezorgd. Linda zei niets en gaf de kaart aan Sofie. Het was een foto in van die ouderwetse bruintinten, een portret van een meisje van een jaar of zes in kleding van rond 1900. Het had een kinderfoto kunnen zijn van koningin Wilhelmina. Toen Sofie het handschrift op de achterkant zag, werd het koud om haar hart. Dat was het handschrift van “de brief”. Ook rook ze opeens het parfum. Ze las: “Het is begonnen! Nog 74 dagen!”. Ze keek Linda met open mond aan.

Patrick wilde de voordeur openen toen hij een bekende geur rook. Direct schoot de brief in zijn hoofd. Hij zag op de deurmat een kaart liggen. Hij raapte de kaart op en de geur werd direct sterker. Zijn hart bonkte in zijn keel. In het duister van de hal leek het wel een foto van koningin Wilhelmina als kind. Hij draaide de kaart om en las: “Het is begonnen! Nog 74 dagen!”. Een golf van paniek benam hem bijna de adem. Hij rukte zijn jas van de kapstok, trok de deur open en rende zijn tuinpad af, met de kaart in zijn hand.

Auteur: Christiaan