Hoofdstuk 6 - Een onverwachte wending

Daan keek naar zijn broer. “Wij kennen die nieuwe vlam van mam niet eens dus we kunnen haar ook niet bellen. Ik heb wel mam’s mobieltje hier.” Jeroen gaf hem aan Daan. Daan pakte hem aan, keek erop en zag dat er een berichtje was. Hij klikte het aan. Het was van Sofie. Daan werd bleek. Hij las: “Wat voor een grap haal je nu weer met me uit? 77 dagen?”
Daan kon niet geloven wat hij las, 77 dagen! Had Patrick hem ook niet zo’n verhaal verteld? Dit kon geen toeval zijn. Nee, hier was iets vreemd aan de gang. Het werd al donker en Rebecca, die nu ook uit het ziekenhuis was gekomen, en Jeroen gingen naar huis om wat te eten. Daan ging nog even naar binnen om naar zijn moeder kijken.

Angelique lag bleek op bed met allemaal draden om haar heen. Zo kwetsbaar, hij kreeg tranen in zijn ogen, om zijn lieve, grappige, vechtende moeder. Hij kuste haar op haar voorhoofd. Het voelde koud en ze was heel bleek.
Hij dacht aan het sms’je van Sofie en voelde woede op komen. Sofie, die hij sinds hij kleuter was kende, had zijn moeder binnen een paar dagen er uit gegooid nadat ze de kriebels kreeg voor een 21 jaar jongere vrouw.
Als het niet zo veel pijn deed zou hij er om lachen. Pijn voelde hij omdat hij had gezien hoe zijn moeder door een hel ging en er met moeite probeerde uit te komen. Zijn moeder, 47 jaar, had bijna niets meer en toch was ze blij met dat wat ze had.
De dank die ze had gekregen voor de jaren waarin ze Sofie had liefgehad was vernedering en een gevecht met haar eigen waanzinnigheid. Sofie had Angelique niet lichamelijk verkracht maar wel geestelijk. Daan ging naar huis met het plan om Sofie te bellen.

Sofie legde de telefoon langzaam neer. Het was al avond geworden en ze staarde in de schemering. Angelique in coma? Hoe kan dat nou?
“Wat is er?” vroeg Linda met een schelle stem. Sofie kon niet meteen iets zeggen. “Het is Angelique, ze ligt in coma.” Linda draaide zich om zodat Sofie haar uitdrukking van opluchting niet kon zien. Eindelijk ging dat mens uit hun leven. Ze richtte zich weer tot Sofie: “Hoe erg is het?”
“Erg!” fluisterde Sofie. Ze had opeens geen honger meer, ging op het puntje van de stoel zitten en keek over de sloot heen die voor hun huis liep.

Angelique was aan het dromen, ze zag zich zelf op een schommel aan zee heen en weer gaan. Ze voelde de wind door haar haren, ze rook de zee. Ze wist niet zo goed waar ze was. Ze voelde eenzaamheid, ze probeerde van de schommel af te komen maar het lukte niet, de zee had haar voeten al bereikt. Eigenlijk was het wel rustig hier waar ze was, maar ze had het gevoel dat iets haar probeerde weg te trekken.

Daan werd de volgende dag wakker en moest meteen aan Patrick denken. Ook aan het sms’je van Sofie. Hij wist niet zo goed hoe hij het aan moest pakken. Hij had Sofie gisteravond gebeld en over het ongeluk van zijn moeder verteld. Hij had haar gevraagd wat ze bedoelde met die 77 dagen. Sofie had hem uitgelegd van de brief. Het kon geen toeval zijn dat hij, Daan, twee mensen kende die zo'n brief hadden gekregen... Hij besloot Patrick te bellen en af te spreken.

Patrick legde de telefoon neer en was blij en opgewonden dat Daan had gebeld.
Ze zouden die avond ergens gaan eten want Daan wilde wat met hem bespreken. Hij was benieuwd waarover en hoopte dat de dag snel voorbij zou gaan.

Klazien zat naast het ziekenhuisbed van Angelique. Ze hadden nog niet zo lang een verhouding. Klazien moest erg wennen aan de manier waarop haar nieuwe vriendin leefde.
Er gebeurde altijd wat om Angelique heen en haar huishouding was Klazien een doorn in het oog.
Als ze bij Angelique binnenkwam begon ze direct de kleren van de grond te rapen en de kopjes af te wassen. Ze werd onrustig van de troep. Het kon Angelique blijkbaar niks schelen, die stapte er over heen en deed alsof ze het niet zag.
Ze keek naar het gezicht van haar nieuwe vriendin. Ze was van Angelique gaan houden, al was dat niet de bedoeling geweest. Soms dacht ze dat zij meer van Angelique hield dan andersom. Ze voelde een koude rilling langs haar rug lopen.

Ze legde haar gezicht in haar handen en dacht terug aan twee jaar geleden toen ze nog een hoge functie had bij de afdeling Human Resources, en hoe zij aan de kant werd gezet omdat ze een fout had gemaakt. Wel een grote fout maar gezien haar verleden en wat ze allemaal voor hen had bereikt ontzettend oneerlijk.
Haar plek was ingenomen door een jongeman, en soms stond ze aan de overkant van de straat te kijken naar de jongen die elke dag opgewekt naar zijn werk ging, háár werk. Dan voelde ze de woede in haar hele lichaam. Ze had vele tranen gehuild maar na verloop van tijd hadden de tranen plaatsgemaakt voor wrok.

Terwijl ze naast het ziekenhuisbed zat moest ze aan de ex van Angelique denken.
Avonden, nee, nachtenlang lag Angelique in haar armen te huilen terwijl ze haar vertelde over hoe ze was vernederd door Sofie. Wanneer Angelique uitgeput van het huilen in haar armen in slaap was gevallen voelde ze dezelfde wrok tegenover de vrouw die Angelique zo veel pijn had gedaan en nog meer wrok omdat ze merkte dat Angelique het niet los kon laten.

En dus op een avond, het was al bijna nacht, toen Angelique in haar armen lag, kwam haar duistere plan tot leven.

Auteur: Rebecca